Η Αντίπαρος είναι γνωστή από την αρχαιότητα με το φοινικικό όνομα Ωλίαρος (δασώδης). Φοίνικες ήταν και οι πρώτοι κάτοικοι της Αντιπάρου κατά τους ιστορικούς χρόνους. Με αυτή την ονομασία την αναφέρουν και ο γεωγράφος του 3ου π.χ. αιώνα Ηρακλείδης και μετέπειτα ο Στράβων. Με τη σημερινή της ονομασία γίνεται γνωστή από το 13ο αιώνα. Στα βυζαντινά χρόνια οι πληροφορίες για την Αντίπαρο είναι ελάχιστες, γνωρίζουμε όμως ότι σε όλη αυτή την περίοδο και μέχρι την ελληνική επανάσταση του 1821 υποφέρει από τις επιδρομές πειρατών εξ αιτίας των οποίων παρατηρούνται μεγάλες αυξομειώσεις του πληθυσμού, που έφταναν συχνά και στην ερήμωση του νησιού.

Το 1207 γίνεται μέλος του Δουκάτου της Νάξου υπό το Μάρκο Σανούδο. Το 1440 ο άρχοντας Πάρου-Άνδρου Κρουσσίνος Σομμαρίπας δίνει την Αντίπαρο ως προίκα στην κόρη του Φραντζέσκα που παντρεύεται το Λεονάρντο Λορεντάνο. Το 1537 η Αντίπαρος πέφτει στα χέρια των Οθωμανών μαζί με τις άλλες Κυκλάδες όταν τις κατακτά ο φοβερός πειρατής Μπαρμπαρόσα. Η Αντίπαρος θα παραμείνει υπό τον τουρκικό ζυγό ως το 1770, όταν καταλαμβάνεται από το ρωσικό στόλο των αδελφών Ορλώφ. Μετά το 1774 περιέρχεται και πάλι στην τουρκική κυριαρχία. Στην επανάσταση του 1821 είναι από τα πρώτα νησιά που παίρνουν μέρος στον αγώνα της παλιγγενεσίας και γίνεται τμήμα του ελληνικού κράτους με τα Πρωτόκολλα του Λονδίνου το 1830 και το 1832.